θεατρο

Την προηγούμενη βδομάδα είχα την τύχη να παρευρεθώ στο θέατρο Θησείον και να παρακολουθήσω τη παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο»  με συντελεστές την Ομάδα θεάτρου  «Ιδέα» (Κώστας Γάκης, Αθηνά Μουστάκα και Κωνσταντίνος Μπιμπής). Ακόμα μεγαλύτερη η τύχη μου που συνομιλήσαμε μετά το τέλος της παράστασης και έτσι μπόρεσα να τους καταθέσω κάποιες απορίες και προβληματισμούς. Η παραγωγή αυτή παίζεται ήδη δύο χρόνια καθώς ξεκίνησε απ’ το Low Budget Festival, συνεχίστηκε στο «104» και αυτή την εποχή φιλοξενείται στο Θέατρο Θησείον. Η παράσταση διαγράφει μεγάλη επιτυχία φέτος και όχι άδικα. Τα παιδιά έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά και αυτό επαληθεύεται απ’ τις κριτικές, την προσέλευση  και τα σχόλια των θεατών.  Η ομάδα «Ιδέα» διασκευάζει τολμηρά και ευφάνταστα το κείμενο-ορόσημο του William Shakespeare διαγράφοντας μια αντισυμβατική και ειδολογική ανατροπή.  Η παράσταση έχει γέλιο, συγκίνηση, προβληματισμό, πολιτικό και φιλοσοφικό στοχασμό και αρκετή αλληλεπίδραση με τον κόσμο. Εδώ τελειώνουν τα σχόλια μου για το έργο, από εδώ και πέρα μιλάνε οι βασικοί πρωταγωνιστές.

1. Πού αποδίδετε την επιτυχία της παράστασης; Για ποιο λόγο να παρακολουθήσει κάποιος την παράσταση.

ΑΘΗΝΑ-  «  Ούτε εμείς οι ίδιοι ξέρουμε  πού οφείλεται αυτή η επιτυχία. Ίσως στην πολλή δουλειά που έχουμε κάνει και στην αγάπη που έχουμε σαν ομάδα, ίσως  αυτό να επιφέρει αυτά τα αποτελέσματα. Σίγουρα συντελεί  και  η σκηνοθετική ιδέα του Κώστα που 2 ηθοποιοί κάνουν όλους τους ρόλους.

Κ. ΓΑΚΗΣ – « Κοίτα, το ίδιο το έργο είναι ένα διαμάντι του παγκοσμίου ρεπερτορίου, είναι ασύλληπτο έργο, το οποίο συνδυάζει   μια κεντρική σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων που είναι πραγματικά κοντά κάτι το οποίο χρειαζόμαστε στην εποχή μας. Το σφικτό αυτό δέσιμο είναι μια απάντηση σε οτιδήποτε ζουν, σ’ όλες τις δυσκολίες και αυτό το μήνυμα θεωρώ ότι είναι ένα κλειδί για την επιτυχία.

2. Το έργο παίζεται πολύ καιρό με πολλές συνεχόμενες παραστάσεις. Από πού αντλείτε την έμπνευση και το κίνητρο για ένα καθημερινό άρτιο αποτέλεσμα αλλά και τη δύναμη για να αλληλεπιδράτε τόσο δυναμικά με το κοινό.

ΑΘΗΝΑ- Βασικά υπάρχουν σκηνές που  σπάμε το τείχος . Θέλουμε το θέαμα μας να είναι λαϊκό, να καταλαβαίνει και  η γιαγιά που θα έρθει,  να δώσουμε πάτημα στο θεατή να μας μιλήσει κ να μας απαντήσει και αυτός με τη σειρά του.  Αυτό που θέλουμε να δώσουμε σαν ομάδα «Ιδέα» δεν είναι στυλιζαρισμένο.

Κ. ΓΑΚΗΣ- Κοίτα,  αν δεν αντιδρά ο κόσμος ξενερώνεις , αλλά,  το διαχειρίζεσαι πάνω στη σκηνή. Υπάρχει μια ελευθερία  κινήσεων αλλά και μια κάποια  δικαιοσύνη πιστεύω. Για παράδειγμα ,αν ένας θεατής δεν κοιτάζει ή είναι στο κινητό  μπορείς να παίξεις και να αλληλεπιδράσεις  με αυτό πάντα μέσα στα πλαίσια μιας επιτρεπόμενα διαλεκτικής σχέσης.

3. Πολλές μεταμορφώσεις , πολλές εναλλαγές ρόλων και είστε μόλις δύο άτομα και ένας μουσικός . Δεν είναι πολύ δύσκολη και κοπιαστική όλη αυτή η διαδικασία. Έβλεπα εσένα (απευθυνόμενος στον Κ. Μπιμπή) και είχες γίνει σουρούδι ( κρητική λέξη που  σημαίνει πολύ ιδρωμένος και  χωρίς να καταλάβουν  τι εννοούσα γελούσαν  από κατάπληξη και απορία). Κάντε μου ένα σχόλιο γι’ αυτό.

ΑΘΗΝΑ- Ναι είναι πολύ δύσκολο. Ενδεχομένως όμως και  το να κρατάς ένα ρόλο ίσως να’ ναι ακόμα πιο δύσκολο απ’ το να αλλάζεις συνεχώς γιατί  αυτό καταντάει άμα το χεις ευκολία. Γενικότερα πάντως παλεύουμε παρά πολύ με αυτή τη παράσταση.

4. Πως καταφέρνετε να υποτάξετε το προσωπικό σας «εγώ», να διώξετε το προσωπικό σας βίωμα προς χάριν του θεατρικού έργου. Απλά τα ξεχνάς όλα και συνεχίζεις τη δουλειά σου; 

ΑΘΗΝΑ-  Δεν είναι απαραίτητο. Υπάρχουν διάφορες τεχνικές.  Η πρώτη είναι προσπαθείς να κλάψεις κάνοντας κάποιες διεργασίες στο σώμα σου και έτσι  κλαις. Η άλλη είναι καθαρά βιωματική. Θυμάσαι κάτι και κλαις ή γελάς. Εμείς χρησιμοποιούμε και τις 2 . Ειδικά αν κάτι μας έχει επηρεάσει κατά τη διάρκεια της ημέρας  το χρησιμοποιούμε και αλληλοεπιδράμε με αυτό.

5. Θέλω να μ σχολιάσετε τα συναισθήματα σας και το μέγεθος της ευθύνης που σας αναλογεί ανεβάζοντας  ένα έργο του William Shakespeare .

ΑΘΗΝΑ- Είμαστε τσαρλατάνοι , είμαστε γελοίοι άνθρωποι (γέλια…) δεν φοβόμαστε να τον αποδομήσουμε –που δεν τον αποδομούμε ,ακλουθούμε τη κλασική μορφή παρόλο που είμαστε δύο άτομα

Κ. ΜΠΙΜΠΗΣ-  Τιμή και ευθύνη,  αυτά είναι τα συναισθήματα μας. Και είναι ένα απ’  τα πιο γνωστά έργα του  Shakespeare, σκέψου πόση ευθύνη έχουμε εμείς που θέλουμε να δώσουμε μια νέα πνοή που να φτάνει στο σημείο να σημαίνει κάτι και σήμερα.

Κ. ΓΑΚΗΣ- Οκ, απ’ την άλλη είναι ένα μεγάλο όνομα ο Shakespeare αλλά εμείς τον νιώθουμε σαν συγγενή μας. Ο Shakespeare ήταν κ αυτός ένας ηθοποιός που  έγραφε θεατρικά έργα  και  με αυτό νιώθουμε πολύ κοντά του. Δεν θεωρώ ότι θα έπρεπε να ανεβαίνει με όλο αυτό το βαρύγδουπο στυλ και τη πόζα. Αντιθέτως,  κάθε εποχή πρέπει να ερμηνεύει και να ανιχνεύει  με ποιο τρόπο θέλει να ερμηνεύει τον Shakespeare  και  εσύ προσπαθείς αντίστοιχα να τον αναδείξεις στη δική  μας εποχή.

Read more →