Tu ne es pas Paris

12219447_10208852600499236_792841594645381098_n

Δεν είσαι Παρίσι. Όπως δεν ήσουν Charlie. Γιατί αν ήσουν Παρίσι και αν ήσουν Charlie, θα ήσουν και Αίγυπτος και Συρία και Λίβανος και τόσα άλλα. Αλλά δεν έιναι τόσο κοντά σου για να θρηνήσεις γι΄αυτούς. Δεν είναι τόσο όμοιοι σου. Δεν είναι τοσο λαμπεροί όσο η πόλη του φωτός. Γι’ αυτό και επέλεξες να είσαι μόνο Παρίσι. Γιατί κι εσύ πηγαίνεις στο γήπεδο, κι εσύ πηγαίνεις σε συναυλίες, κι εσύ θα μπορούσες να είσαι “εκείνοι” οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους. Είναι πολύ κοντά σου πια.
Οι άλλοι όμως; Δεν ήταν άνθρωποι κι αυτοί;

Το facebook με προτρέπει να άλλαξω τη φωτογραφία προφίλ μου και να βάλω τη γαλλική σημαία για συμπαράσταση. Το facebook θρηνεί. Συμπαραστέκεται. Πως; Ανάγωντας μια τραγωδία σε μόδα. Έγω δεν αμφισβητώ τις πρόθεσεις σου που έβαλες τη γαλλική σημαία στη φωτογραφία σου. Και ποιά είμαι για να το κάνω αλλωστέ; Δε σε ξερω. Αμφισβητώ όμως το μέσο που σε προέτρεψε να το κάνεις. Διάβασα πράγματα σήμερα στα social media τόσο από ανθρώπους επιφανείς, όσο και από απλούς διαδικτυακους μου φίλους που με έκναν να προβληματιστώ, που πραγματικά μίλησαν μέσα μου. Καμία ετοιμη φωτογραφία δε μπόρεσε να το κάνει αυτό. Το θεωρώ περισσότερο ευτελισμό ένος τόσο τραγικού γεγονότος. Ο άνθρωπος ευτελίζει πολυ εύκολα καταστάσεις πια, στην εποχή του εύκολου θρήνου.

Ξύπνησα σήμερα το πρωί. Διάβαζα τα νέα. Ένιωσα ότι είμαι πάλι 10 χρονών. Ότι έγινε το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πυργους κι εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Σαν ένα μικρό παιδι που θέλει να ρώτησει τη μαμά του “γιατί οι άνθρωποι σκοτώνουν ο ένας τον άλλο”. Στο όνομα ποιού Θεού μπορουν οι άνθρωποι να σκοτώνουν ο ένας τον άλλο; Ένιωσα μέσα στην ημέρα αυτό το αίσθημα ματαιότητας. Ότι εγώ κάθομαι και πίνω καφέ και φτιάχνω να φάω σε μια συνηθισμένη μέρα και χθές το βράδυ μερικοί άλλοι ιδιοι κανονικοί άνθρωποι, που σήμερα θα έπιναν τον καφέ τους και θα έφτιαχναν να φάνε, σκοτώθηκαν. Κι έγω πως μπορώ να πίνω απλά τον καφέ μου ενώ αυτοί χθές σκοτώθηκαν; Μα δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Μα κι αν μπορούσα; Πολύ παράξενο συναίσθημα.

Και κάτι τελευταίο. Μη γράφεις #prayforparis. Προσευχήσου κανονικά αν θέλεις χωρίς να το μοιραστείς με κανέναν. Κι ας ελπίσουμε οτι ο δικός σου Θεός είναι καλύτερος από εκείνον που σκοτώνει ανθρώπους.

 

Σταυρούλα Κουλίτση

Leave a Reply